sábado, novembro 20, 2010


referve a angústia temperada a pranto no cansado canto em riste

persiste o sustenido das carpideiras nas choradeiras que o ar pesado
enfastiado para longe estrénuo afasta e arrasta no som que o dia envolve

revolve o peito cansado e chorado ocaso cai
vai chegar a noite e a foice ofende e sega
e nega ao frio alento um vento que acolha
e recolha o suspiro derradeiro não o primeiro

(mais ligeiro que a dor sorveu)
da refervida angústia de tão triste já cansada